Niech zabrzmi nasz śpiew,
Niech dźwięki w dal połyną,
Pogania je krew,
A krew pogania wino,
Gdy wino zaszumi we krwi,
Radośniej piosenka ta brzmi.
Już Noe obyczaj ten miał,
Że beczki dosiadał i w cwał!

Więc pijmy wino, szwoleżerowie,
Niech troski zginą w rozbitym szkle.
Gdy nas nie będzie, nikt się nie dowie,
Czy dobrze było nam, czy źle.
Gdy nas nie będzie, nikt się nie dowie,
Czy dobrze było nam, czy źle.
Ten Noe był zuch, szwoleżer pierwszej klasy,
I spust miał za dwóch w przedpotopowe czasy.
A pękł, bo za wiele pił
I z tego ten potop był.
Uczcijmy staruszka, bo wart
Szacunku i czci za ten żart.

Więc wypijmy wino
Wśród śmiechu czy łez
Niech brzmi ta pieśń braterska.
Kto wie, gdzie nasz kres,
Kompanio szwoleżerska?
Przy winie czy w polu gdzieś,
Czy jutro, czy dziś, kto wie.
Czy w śniegu czerwonym od krwi
Niech zawsze piosenka ta brzmi.

Więc wypijmy wino